Archief 2020

Op 24 november aanstaande zal de Franse filosoof en socioloog Bruno Latour (1949) de Spinozalens in ontvangst nemen in Amsterdam. Naar aanleiding van deze uitreiking organiseren we op ruim 15 scholen, in samenwerking de Spinozaprijs en Ambassade van de Noordzee, het educatieve programma Welkom in het Parlement van de Dingen voor havo- en vwo-leerlingen.

Op 24 november aanstaande zal de Franse filosoof en socioloog Bruno Latour (1949) de Spinozalens in ontvangst nemen in Amsterdam. Naar aanleiding van deze uitreiking organiseren we op ruim 15 scholen, in samenwerking de Spinozaprijs en Ambassade van de Noordzee, het educatieve programma Welkom in het Parlement van de Dingen voor havo- en vwo-leerlingen.

Op 24 november aanstaande zal de Franse filosoof en socioloog Bruno Latour (1949) de Spinozalens in ontvangst nemen in Amsterdam. Naar aanleiding van deze uitreiking organiseren we op ruim 15 scholen, in samenwerking de Spinozaprijs en Ambassade van de Noordzee, het educatieve programma Welkom in het Parlement van de Dingen voor havo- en vwo-leerlingen.

Gezien de huidige COVID-19 situatie en de aard van de performance hebben we helaas moeten besluiten om Dying together / Futures af te gelasten.

In plaats (van) hiervan doen we het Onmogelijke gesprek over de toekomst. Dit is (UIT:tevens) een fysiek en live performatief gesprek, waarin de huidige Corona maatregelen beter in acht genomen kunnen worden zonder dat het inhoudelijk afbreuk doet aan de performance. 

Onmogelijke gesprek over de toekomst.
Hoe praat je over de toekomst? Hoe roep je beelden op van dat wat nog niet is? Voor Onmogelijk gesprek over de toekomst gaan we te raden bij de Jezuïeten die een gesprekspraktijk ontwikkelden om te spreken over abstracte begrippen. Een methode waarin je met elkaar vertraagt en persoonlijke beelden verbindt, door te schrijven, te lezen en samen te spreken.

Dying Together / Futures focust op de huidige pandemie, waarin naast mensen en dieren ook toekomst-beelden sneuvelen. De performance nodigt een groep van 20 tot 40 mensen uit om collectief te reflecteren op de tijd waarin we ons bevinden. Er wordt gewerkt met een flexibel script, dicht op de actualiteit en open naar alles wat zich aandient. Dying Together / Futures is een intense beleving én een verhelderende denkervaring waarin je je bewust wordt van de vele connecties en allianties die al aanwezig zijn tussen ons. Door steeds weer ander licht te werpen op de huidige situatie en de afgelopen maanden wordt voelbaar dat dit moment van collectief sterven ons vertelt over de manier waarop we ons bij leven tot elkaar verhouden.

Gezien de huidige COVID-19 situatie en de aard van de performance hebben we helaas moeten besluiten om Dying together / Futures af te gelasten. In plaats hiervan doen we het Onmogelijke gesprek over de toekomst. Dit is een fysiek en live performatief gesprek, waarin de huidige Corona maatregelen beter in acht genomen kunnen worden zonder dat het inhoudelijk afbreuk doet aan de performance. 

Onmogelijke gesprek over de toekomst.
Hoe praat je over de toekomst? Hoe roep je beelden op van dat wat nog niet is? Voor Onmogelijk gesprek over de toekomst gaan we te raden bij de Jezuïeten die een gesprekspraktijk ontwikkelden om te spreken over abstracte begrippen. Een methode waarin je met elkaar vertraagt en persoonlijke beelden verbindt, door te schrijven, te lezen en samen te spreken.

Dying Together / Futures focust op de huidige pandemie, waarin naast mensen en dieren ook toekomst-beelden sneuvelen. De performance nodigt een groep van 20 tot 40 mensen uit om collectief te reflecteren op de tijd waarin we ons bevinden. Er wordt gewerkt met een flexibel script, dicht op de actualiteit en open naar alles wat zich aandient. Dying Together / Futures is een intense beleving én een verhelderende denkervaring waarin je je bewust wordt van de vele connecties en allianties die al aanwezig zijn tussen ons. Door steeds weer ander licht te werpen op de huidige situatie en de afgelopen maanden wordt voelbaar dat dit moment van collectief sterven ons vertelt over de manier waarop we ons bij leven tot elkaar verhouden.

Op 24 november aanstaande zal de Franse filosoof en socioloog Bruno Latour (1949) de Spinozalens in ontvangst nemen in Amsterdam. Naar aanleiding van deze uitreiking organiseren we op ruim 15 scholen, in samenwerking de Spinozaprijs en Ambassade van de Noordzee, het educatieve programma Welkom in het Parlement van de Dingen voor havo- en vwo-leerlingen.

Op 24 november aanstaande zal de Franse filosoof en socioloog Bruno Latour (1949) de Spinozalens in ontvangst nemen in Amsterdam. Naar aanleiding van deze uitreiking organiseren we op ruim 15 scholen, in samenwerking de Spinozaprijs en Ambassade van de Noordzee, het educatieve programma Welkom in het Parlement van de Dingen voor havo- en vwo-leerlingen.

Op 24 november aanstaande zal de Franse filosoof en socioloog Bruno Latour (1949) de Spinozalens in ontvangst nemen in Amsterdam. Naar aanleiding van deze uitreiking organiseren we op ruim 15 scholen, in samenwerking de Spinozaprijs en Ambassade van de Noordzee, het educatieve programma Welkom in het Parlement van de Dingen voor havo- en vwo-leerlingen.

Lange tijd zijn stemmen van jongeren en kinderen niet of onvoldoende gehoord als het gaat om klimaat en duurzame ontwikkeling. Scholen richtten zich wel op duurzame ontwikkeling, maar deden dat dikwijls vooral aan de ‘buitenkant’ – met zonnepanelen, groene daken of groene schoolpleinen. In deze pilot willen we verdere participatie van jongeren stimuleren en beginnen […]

Op 24 november aanstaande zal de Franse filosoof en socioloog Bruno Latour (1949) de Spinozalens in ontvangst nemen in Amsterdam. Naar aanleiding van deze uitreiking organiseren we op ruim 15 scholen, in samenwerking de Spinozaprijs en Ambassade van de Noordzee, het educatieve programma Welkom in het Parlement van de Dingen voor havo- en vwo-leerlingen.

Lange tijd zijn stemmen van jongeren en kinderen niet of onvoldoende gehoord als het gaat om klimaat en duurzame ontwikkeling. Scholen richtten zich wel op duurzame ontwikkeling, maar deden dat dikwijls vooral aan de ‘buitenkant’ – met zonnepanelen, groene daken of groene schoolpleinen. In deze pilot willen we verdere participatie van jongeren stimuleren en beginnen […]

Lange tijd zijn stemmen van jongeren en kinderen niet of onvoldoende gehoord als het gaat om klimaat en duurzame ontwikkeling. Scholen richtten zich wel op duurzame ontwikkeling, maar deden dat dikwijls vooral aan de ‘buitenkant’ – met zonnepanelen, groene daken of groene schoolpleinen. In deze pilot willen we verdere participatie van jongeren stimuleren en beginnen […]

Op 24 november aanstaande zal de Franse filosoof en socioloog Bruno Latour (1949) de Spinozalens in ontvangst nemen in Amsterdam. Naar aanleiding van deze uitreiking organiseren we op ruim 15 scholen, in samenwerking de Spinozaprijs en Ambassade van de Noordzee, het educatieve programma Welkom in het Parlement van de Dingen voor havo- en vwo-leerlingen.

Lange tijd zijn stemmen van jongeren en kinderen niet of onvoldoende gehoord als het gaat om klimaat en duurzame ontwikkeling. Scholen richtten zich wel op duurzame ontwikkeling, maar deden dat dikwijls vooral aan de ‘buitenkant’ – met zonnepanelen, groene daken of groene schoolpleinen. In deze pilot willen we verdere participatie van jongeren stimuleren en beginnen […]

Lange tijd zijn stemmen van jongeren en kinderen niet of onvoldoende gehoord als het gaat om klimaat en duurzame ontwikkeling. Scholen richtten zich wel op duurzame ontwikkeling, maar deden dat dikwijls vooral aan de ‘buitenkant’ – met zonnepanelen, groene daken of groene schoolpleinen. In deze pilot willen we verdere participatie van jongeren stimuleren en beginnen […]

Op 24 november aanstaande zal de Franse filosoof en socioloog Bruno Latour (1949) de Spinozalens in ontvangst nemen in Amsterdam. Naar aanleiding van deze uitreiking organiseren we op ruim 15 scholen, in samenwerking de Spinozaprijs en Ambassade van de Noordzee, het educatieve programma Welkom in het Parlement van de Dingen voor havo- en vwo-leerlingen.

Door welke bril kijk je als je door ARTIS loopt? Building Conversation neemt je mee naar het depot van ARTIS voor een oefening. In een klein gezelschap kijken we naar opgezette dieren, levende dieren en kunstwerken en onderzoeken we wat we zien. We bespreken onze manier van kijken, onderzoeken onze aannames en geven samen betekenis. Wat betekent kijken naar (dode en levende) dieren in het Antropoceen?

Tijdens de middagprogramma’s gebruiken we de methode ‘Visual Thinking Strategies’. We leren als het ware beter kijken en oefenen ons vermogen om kritisch te denken.

Op 24 november aanstaande zal de Franse filosoof en socioloog Bruno Latour (1949) de Spinozalens in ontvangst nemen in Amsterdam. Naar aanleiding van deze uitreiking organiseren we op ruim 15 scholen, in samenwerking de Spinozaprijs en Ambassade van de Noordzee, het educatieve programma Welkom in het Parlement van de Dingen voor havo- en vwo-leerlingen.

Door welke bril kijk je als je door ARTIS loopt? Building Conversation neemt je mee naar het depot van ARTIS voor een oefening. In een klein gezelschap kijken we naar opgezette dieren, levende dieren en kunstwerken en onderzoeken we wat we zien. We bespreken onze manier van kijken, onderzoeken onze aannames en geven samen betekenis. Wat betekent kijken naar (dode en levende) dieren in het Antropoceen?

Tijdens de middagprogramma’s gebruiken we de methode ‘Visual Thinking Strategies’. We leren als het ware beter kijken en oefenen ons vermogen om kritisch te denken.

In Digital Silence spelen de deelnemers met hun eigen aan- en afwezigheid, in hun kamers en op internet. Ze gaan op zoek naar een derde ruimte, een hybride ruimte, die zowel fysiek als virtueel is. ‘Waar ben ik als ik zowel in mijn kamer als op het scherm ben? En waar ben jij?’ Digital Silence verbindt kamers en mensen in één groot multidimensionaal flatgebouw, zwevend tussen bakstenen en pixels, aanwezig noch afwezig.

Deze uitvoering van Digital Silence is onderdeel van het voorstellingsprogramma dat de Internationale Dramaturgie Masterstudenten bezoeker als start van hun studie aan de Universiteit van Utrecht. 

Tot onze spijt is deze performance gecanceld, wegens nieuwe Corona maatregelen. Hoe ironisch. 

Dying Together / Futures focust op de huidige pandemie, waarin naast mensen en dieren ook toekomst-beelden sneuvelen. De performance nodigt een groep van 20 tot 40 mensen uit om collectief te reflecteren op de tijd waarin we ons bevinden. Er wordt gewerkt met een flexibel script, dicht op de actualiteit en open naar alles wat zich aandient. Dying Together / Futures is een intense beleving én een verhelderende denkervaring waarin je je bewust wordt van de vele connecties en allianties die al aanwezig zijn tussen ons. Door steeds weer ander licht te werpen op de huidige situatie en de afgelopen maanden wordt voelbaar dat dit moment van collectief sterven ons vertelt over de manier waarop we ons bij leven tot elkaar verhouden.

Tot onze spijt is deze performance gecanceld, wegens nieuwe Corona maatregelen. Hoe ironisch.

Dying Together / Futures focust op de huidige pandemie, waarin naast mensen en dieren ook toekomst-beelden sneuvelen. De performance nodigt een groep van 20 tot 40 mensen uit om collectief te reflecteren op de tijd waarin we ons bevinden. Er wordt gewerkt met een flexibel script, dicht op de actualiteit en open naar alles wat zich aandient. Dying Together / Futures is een intense beleving én een verhelderende denkervaring waarin je je bewust wordt van de vele connecties en allianties die al aanwezig zijn tussen ons. Door steeds weer ander licht te werpen op de huidige situatie en de afgelopen maanden wordt voelbaar dat dit moment van collectief sterven ons vertelt over de manier waarop we ons bij leven tot elkaar verhouden.

Tot onze spijt is deze performance gecanceld, wegens nieuwe Corona maatregelen. Als vervanging wordt deze avond Impossible Conversation on the Future aangeboden. Meer info: kaaitheater.be

Dying Together / Futures focust op de huidige pandemie, waarin naast mensen en dieren ook toekomst-beelden sneuvelen. De performance nodigt een groep van 20 tot 40 mensen uit om collectief te reflecteren op de tijd waarin we ons bevinden. Er wordt gewerkt met een flexibel script, dicht op de actualiteit en open naar alles wat zich aandient. Dying Together / Futures is een intense beleving én een verhelderende denkervaring waarin je je bewust wordt van de vele connecties en allianties die al aanwezig zijn tussen ons. Door steeds weer ander licht te werpen op de huidige situatie en de afgelopen maanden wordt voelbaar dat dit moment van collectief sterven ons vertelt over de manier waarop we ons bij leven tot elkaar verhouden.

Samen met CBK Zuidoost organiseren we de eerste publieke programmering rondom de tentoonstelling A Fair Share of Utopia.
Op twee momenten gaat het publiek op een ludieke manier met elkaar in gesprek over de inhoud van deze tentoonstelling als ook de centrale vraag:

Kun je je eigen belangen opzijzetten en echt vechten voor een betere wereld in het belang van volgende generaties, of is het makkelijker als je je voorstelt dat jij zelf ook onderdeel uitmaakt van die onbekende toekomst?

PROGRAMMA
Ronde 1
15:30 uur: inloop CBK Zuidoost
16:00 uur: start met Het Vlak
16:45/17:00 uur: Visual Thinking Strategy en Het gesprek voor twee
17:30 uur: einde

Samen met CBK Zuidoost organiseren we de eerste publieke programmering rondom de tentoonstelling A Fair Share of Utopia.
Op twee momenten gaat het publiek op een ludieke manier met elkaar in gesprek over de inhoud van deze tentoonstelling als ook de centrale vraag:

Kun je je eigen belangen opzijzetten en echt vechten voor een betere wereld in het belang van volgende generaties, of is het makkelijker als je je voorstelt dat jij zelf ook onderdeel uitmaakt van die onbekende toekomst?

PROGRAMMA
Ronde 2
17:45 uur: inloop CBK Zuidoost
18:00 uur: start met het Vlak
18:45/19:00 uur: Visual Thinking Strategy en Het gesprek voor twee
19:30 uur: einde

In Digital Silence spelen de deelnemers met hun eigen aan- en afwezigheid, in hun kamers en op internet. Ze gaan op zoek naar een derde ruimte, een hybride ruimte, die zowel fysiek als virtueel is. ‘Waar ben ik als ik zowel in mijn kamer als op het scherm ben? En waar ben jij?’ Digital Silence verbindt kamers en mensen in één groot multidimensionaal flatgebouw, zwevend tussen bakstenen en pixels, aanwezig noch afwezig.

Dit gesprek is een initiatief van Matchbox

Hoe praat je over de toekomst? Hoe roep je beelden op van dat wat nog niet is? Voor Impossible Conversation on the Future gaan we te rade bij de Jezuïeten die een gesprekspraktijk ontwikkelden om te spreken over abstracte begrippen. Een methode waarin je met elkaar vertraagt en persoonlijke beelden verbindt, door te schrijven, te lezen en samen te spreken.

Dit gesprek is een initiatief van Matchbox

Distant Thoughts nodigt je uit om het contact dat je aangaat met mensen die je nog niet kent onder de loep te nemen. Het is een gesprek voor twee mensen die elkaar niet kennen, via de telefoon. Tijdens het gesprek volg je een script, waarin sommige tekst vastligt en vooral veel ruimte is voor je eigen woorden en gedachten. Het script geeft je houvast én daagt je uit. Een ongewone ontmoeting tussen vreemden.

Dit gesprek wordt in het Duits of Engels gevoerd.

Dit gesprek is een initiatief van Matchbox

With Metropolis, we focus on the future. The impossible, uncertain future that is difficult to talk about. In this corona situation, many questions are asked about the way we have organised ourselves in society.

For Metropolis, Building Conversation is a natural and necessary follow-up on the experiences from this summer’s 100-day walking project Wa(l)king Copenhagen, where 100 artists have studied the condition of the city and its inhabitants during this special time. With these experiences in the bag, it is now time to look ahead. How do we create the future? What alternatives can we imagine?

The art space is a place where one can think freely and experiment. Reflect and reform. Thus, with Building Conversation in Copenhagen, we want to create a think tank for those of you who wish to rethink the structures of society and create new perspectives for the future.

With Metropolis, we focus on the future. The impossible, uncertain future that is difficult to talk about. In this corona situation, many questions are asked about the way we have organised ourselves in society.

For Metropolis, Building Conversation is a natural and necessary follow-up on the experiences from this summer’s 100-day walking project Wa(l)king Copenhagen, where 100 artists have studied the condition of the city and its inhabitants during this special time. With these experiences in the bag, it is now time to look ahead. How do we create the future? What alternatives can we imagine?

The art space is a place where one can think freely and experiment. Reflect and reform. Thus, with Building Conversation in Copenhagen, we want to create a think tank for those of you who wish to rethink the structures of society and create new perspectives for the future.

In Digital Silence spelen de deelnemers met hun eigen aan- en afwezigheid, in hun kamers en op internet. Ze gaan op zoek naar een derde ruimte, een hybride ruimte, die zowel fysiek als virtueel is. ‘Waar ben ik als ik zowel in mijn kamer als op het scherm ben? En waar ben jij?’ Digital Silence verbindt kamers en mensen in één groot multidimensionaal flatgebouw, zwevend tussen bakstenen en pixels, aanwezig noch afwezig.

Dit gesprek is een initiatief van Matchbox

Hoe praat je over de toekomst? Hoe roep je beelden op van dat wat nog niet is? Voor Impossible Conversation on the Future gaan we te rade bij de Jezuïeten die een gesprekspraktijk ontwikkelden om te spreken over abstracte begrippen. Een methode waarin je met elkaar vertraagt en persoonlijke beelden verbindt, door te schrijven, te lezen en samen te spreken.

Dit gesprek is een initiatief van Matchbox

“Art is the line around your thoughts” (Gustav Klimt). Hoe kunnen we praten en denken over kunst? En hoe organiseren we ons opdat kunst kan bestaan? Voor Impossible Conversation on Art gaan we te rade bij de Jezuïeten die een gesprekspraktijk ontwikkelden om te spreken over abstracte begrippen. Een methode waarin je met elkaar vertraagt en persoonlijke beelden verbindt, door te schrijven, te lezen en samen te spreken. Speciaal voor het Nederlands Theater Festival gebruiken we deze gespreksvorm om te spreken over kunst, niet als een abstract begrip, maar als een persoonlijke beleving.

Dying Together / Futures focust op de huidige pandemie, waarin naast mensen en dieren ook toekomst-beelden sneuvelen. De performance nodigt een groep van 20 tot 40 mensen uit om collectief te reflecteren op de tijd waarin we ons bevinden. Er wordt gewerkt met een flexibel script, dicht op de actualiteit en open naar alles wat zich aandient. Dying Together / Futures is een intense beleving én een verhelderende denkervaring waarin je je bewust wordt van de vele connecties en allianties die al aanwezig zijn tussen ons. Door steeds weer ander licht te werpen op de huidige situatie en de afgelopen maanden wordt voelbaar dat dit moment van collectief sterven ons vertelt over de manier waarop we ons bij leven tot elkaar verhouden.

Dying Together / Futures focust op de huidige pandemie, waarin naast mensen en dieren ook toekomst-beelden sneuvelen. De performance nodigt een groep van 20 tot 40 mensen uit om collectief te reflecteren op de tijd waarin we ons bevinden. Er wordt gewerkt met een flexibel script, dicht op de actualiteit en open naar alles wat zich aandient. Dying Together / Futures is een intense beleving én een verhelderende denkervaring waarin je je bewust wordt van de vele connecties en allianties die al aanwezig zijn tussen ons. Door steeds weer ander licht te werpen op de huidige situatie en de afgelopen maanden wordt voelbaar dat dit moment van collectief sterven ons vertelt over de manier waarop we ons bij leven tot elkaar verhouden.

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te wassen, ontstaat er weer de mogelijkheid om elkaar aan te raken. Deze bijzondere manier contact biedt tevens de gelegenheid om op een andere manier met elkaar te spreken. Want hoe praten we nu, in de tijd van Corona, met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn?

“Art is the line around your thoughts” (Gustav Klimt). Hoe kunnen we praten en denken over kunst? En hoe organiseren we ons opdat kunst kan bestaan? Voor Impossible Conversation on Art gaan we te rade bij de Jezuïeten die een gesprekspraktijk ontwikkelden om te spreken over abstracte begrippen. Een methode waarin je met elkaar vertraagt en persoonlijke beelden verbindt, door te schrijven, te lezen en samen te spreken. Speciaal voor het Nederlands Theater Festival gebruiken we deze gespreksvorm om te spreken over kunst, niet als een abstract begrip, maar als een persoonlijke beleving.

Dying Together / Futures focust op de huidige pandemie, waarin naast mensen en dieren ook toekomst-beelden sneuvelen. De performance nodigt een groep van 20 tot 40 mensen uit om collectief te reflecteren op de tijd waarin we ons bevinden. Er wordt gewerkt met een flexibel script, dicht op de actualiteit en open naar alles wat zich aandient. Dying Together / Futures is een intense beleving én een verhelderende denkervaring waarin je je bewust wordt van de vele connecties en allianties die al aanwezig zijn tussen ons. Door steeds weer ander licht te werpen op de huidige situatie en de afgelopen maanden wordt voelbaar dat dit moment van collectief sterven ons vertelt over de manier waarop we ons bij leven tot elkaar verhouden.

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te wassen, ontstaat er weer de mogelijkheid om elkaar aan te raken. Deze bijzondere manier contact biedt tevens de gelegenheid om op een andere manier met elkaar te spreken. Want hoe praten we nu, in de tijd van Corona, met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn?

Dying Together / Futures focust op de huidige pandemie, waarin naast mensen en dieren ook toekomst-beelden sneuvelen. De performance nodigt een groep van 20 tot 40 mensen uit om collectief te reflecteren op de tijd waarin we ons bevinden. Er wordt gewerkt met een flexibel script, dicht op de actualiteit en open naar alles wat […]

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te wassen, ontstaat er weer de mogelijkheid om elkaar aan te raken. Deze bijzondere manier contact biedt tevens de gelegenheid om op een andere manier met elkaar te spreken. Want hoe praten we nu, in de tijd van Corona, met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn?

Dying Together / Futures focust op de huidige pandemie, waarin naast mensen en dieren ook toekomst-beelden sneuvelen. De performance nodigt een groep van 20 tot 40 mensen uit om collectief te reflecteren op de tijd waarin we ons bevinden. Er wordt gewerkt met een flexibel script, dicht op de actualiteit en open naar alles wat […]

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te […]

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te […]

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te […]

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te […]

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te […]

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te […]

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te […]

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te wassen, ontstaat er weer de mogelijkheid om elkaar aan te raken. Deze bijzondere manier contact biedt tevens de gelegenheid om op een andere manier met elkaar te spreken. Want hoe praten we nu, in de tijd van Corona, met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn?

In To Care as Caress exploreren we wat zorg is en kan zijn. Met medewerkers uit de zorg, mantelzorgers en iedereen die zich aangesproken voelt reflecteren we op de huidige tijd. Een tijd waarin het verlenen van zorg, mentaal en fysiek, opnieuw betekenis krijgt. Want wat betekent afstandelijkheid in de zorg, nu afstand houden van elkaar ook een vorm van zorgzaamheid is geworden? En waar zorgen we precies voor? Willen we kosten wat kost voorkomen dat mensen ziek worden, of willen we er vooral voor zorgen dat iemand zich niet eenzaam voelt. Met elkaar richten we ons op de huidige dilemma’s rondom zorgzaamheid en protocollen.

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te wassen, ontstaat er weer de mogelijkheid om elkaar aan te raken. Deze bijzondere manier contact biedt tevens de gelegenheid om op een andere manier met elkaar te spreken. Want hoe praten we nu, in de tijd van Corona, met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn?

In To Care as Caress exploreren we wat zorg is en kan zijn. Met medewerkers uit de zorg, mantelzorgers en iedereen die zich aangesproken voelt reflecteren we op de huidige tijd. Een tijd waarin het verlenen van zorg, mentaal en fysiek, opnieuw betekenis krijgt. Want wat betekent afstandelijkheid in de zorg, nu afstand houden van elkaar ook een vorm van zorgzaamheid is geworden? En waar zorgen we precies voor? Willen we kosten wat kost voorkomen dat mensen ziek worden, of willen we er vooral voor zorgen dat iemand zich niet eenzaam voelt. Met elkaar richten we ons op de huidige dilemma’s rondom zorgzaamheid en protocollen.

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te wassen, ontstaat er weer de mogelijkheid om elkaar aan te raken. Deze bijzondere manier contact biedt tevens de gelegenheid om op een andere manier met elkaar te spreken. Want hoe praten we nu, in de tijd van Corona, met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn?

In To Care as Caress exploreren we wat zorg is en kan zijn. Met medewerkers uit de zorg, mantelzorgers en iedereen die zich aangesproken voelt reflecteren we op de huidige tijd. Een tijd waarin het verlenen van zorg, mentaal en fysiek, opnieuw betekenis krijgt. Want wat betekent afstandelijkheid in de zorg, nu afstand houden van elkaar ook een vorm van zorgzaamheid is geworden? En waar zorgen we precies voor? Willen we kosten wat kost voorkomen dat mensen ziek worden, of willen we er vooral voor zorgen dat iemand zich niet eenzaam voelt. Met elkaar richten we ons op de huidige dilemma’s rondom zorgzaamheid en protocollen.

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te wassen, ontstaat er weer de mogelijkheid om elkaar aan te raken. Deze bijzondere manier contact biedt tevens de gelegenheid om op een andere manier met elkaar te spreken. Want hoe praten we nu, in de tijd van Corona, met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn?

In To Care as Caress exploreren we wat zorg is en kan zijn. Met medewerkers uit de zorg, mantelzorgers en iedereen die zich aangesproken voelt reflecteren we op de huidige tijd. Een tijd waarin het verlenen van zorg, mentaal en fysiek, opnieuw betekenis krijgt. Want wat betekent afstandelijkheid in de zorg, nu afstand houden van elkaar ook een vorm van zorgzaamheid is geworden? En waar zorgen we precies voor? Willen we kosten wat kost voorkomen dat mensen ziek worden, of willen we er vooral voor zorgen dat iemand zich niet eenzaam voelt. Met elkaar richten we ons op de huidige dilemma’s rondom zorgzaamheid en protocollen.

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te wassen, ontstaat er weer de mogelijkheid om elkaar aan te raken. Deze bijzondere manier contact biedt tevens de gelegenheid om op een andere manier met elkaar te spreken. Want hoe praten we nu, in de tijd van Corona, met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn?

In To Care as Caress exploreren we wat zorg is en kan zijn. Met medewerkers uit de zorg, mantelzorgers en iedereen die zich aangesproken voelt reflecteren we op de huidige tijd. Een tijd waarin het verlenen van zorg, mentaal en fysiek, opnieuw betekenis krijgt. Want wat betekent afstandelijkheid in de zorg, nu afstand houden van elkaar ook een vorm van zorgzaamheid is geworden? En waar zorgen we precies voor? Willen we kosten wat kost voorkomen dat mensen ziek worden, of willen we er vooral voor zorgen dat iemand zich niet eenzaam voelt. Met elkaar richten we ons op de huidige dilemma’s rondom zorgzaamheid en protocollen.

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te wassen, ontstaat er weer de mogelijkheid om elkaar aan te raken. Deze bijzondere manier contact biedt tevens de gelegenheid om op een andere manier met elkaar te spreken. Want hoe praten we nu, in de tijd van Corona, met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn?

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te wassen, ontstaat er weer de mogelijkheid om elkaar aan te raken. Deze bijzondere manier contact biedt tevens de gelegenheid om op een andere manier met elkaar te spreken. Want hoe praten we nu, in de tijd van Corona, met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn?

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te wassen, ontstaat er weer de mogelijkheid om elkaar aan te raken. Deze bijzondere manier contact biedt tevens de gelegenheid om op een andere manier met elkaar te spreken. Want hoe praten we nu, in de tijd van Corona, met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn?

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te wassen, ontstaat er weer de mogelijkheid om elkaar aan te raken. Deze bijzondere manier contact biedt tevens de gelegenheid om op een andere manier met elkaar te spreken. Want hoe praten we nu, in de tijd van Corona, met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn?

Washing Hands is een ritueel, ontworpen om fysiek contact terug te brengen in de publieke ruimte. Een eenvoudig vormgegeven installatie, opgesteld in de (semi) openbare ruimte. Voorbijgangers en bezoekers, die elkaar wel of juist niet kennen, nemen elk plaats aan een kant van een doorzichtige plaat rondom een waskom. Door elkaars handen met zeep te wassen, ontstaat er weer de mogelijkheid om elkaar aan te raken. Deze bijzondere manier contact biedt tevens de gelegenheid om op een andere manier met elkaar te spreken. Want hoe praten we nu, in de tijd van Corona, met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn?

In Digital Silence spelen de deelnemers met hun eigen aan- en afwezigheid, in hun kamers en op internet. Ze gaan op zoek naar de derde ruimte, een hybride ruimte, die zowel fysiek als virtueel is. ‘Waar ben ik als ik zowel in mijn kamer als op het scherm ben? En waar ben jij?’ Digital Silence verbindt kamers en mensen in één groot multidimensionaal flatgebouw, zwevend tussen bakstenen en pixels, aanwezig noch afwezig.

Dit gesprek vindt plaats in samenwerking met BUDA

Hoe praat je over wit privilege? Witte mensen kunnen en moeten praten over racisme ingebed in de samenleving. Maar hoe kijk je naar het eigen perspectief en hoe erken je de eigen positie? Voor Onmogelijk gesprek over wit privilege gebruiken we een gespreksvorm die is ontwikkeld om te praten over uitdagende onderwerpen vanuit persoonlijke ervaringen. We gebruiken deze methode om ons uit te spreken, te delen en te leren. We vertragen met elkaar en koppelen persoonlijke ervaringen door te schrijven, lezen en praten. Het gesprek is open voor iedereen die mee wil doen. Bijdragend aan het witte huiswerk dat moet worden gedaan.

Op het oplichtende scherm van onze telefoons en computers komt een veelheid aan beelden bij ons binnen en worden we zelf tot beeld voor de ander. Hoe verhouden we ons tot deze beelden en hoe verhouden we ons tot elkaar? Tijdens Watching Pixels gaan we met elkaar in gesprek via beelden die we bekijken online; schilderijen, foto’s en films. De gespreksvorm die we gebruiken is geïnspireerd op een methode die is ontwikkeld in het MOMA in New York; de Visual Thinking Strategie.

Elke avond om 20.15 via Zoom. Via steeds weer andere beelden verbinden we ons met de actualiteit en vertragen we onze blik.

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

Hoe praat je over de toekomst? Hoe roep je beelden op van dat wat nog niet is? Voor Impossible Conversation on the Future gaan we te rade bij de Jezuïeten die een gesprekspraktijk ontwikkelden om te spreken over abstracte begrippen. Een methode waarin je met elkaar vertraagt en persoonlijke beelden verbindt, door te schrijven, te lezen en samen te spreken.

Dit gesprek begint als de zon opkomt boven het eiland Terschelling en wordt gevoerd met mensen van over de hele wereld, om 5.11 uur via Zoom (Amsterdam time)

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

Distant Thoughts nodigt je uit om het contact dat je aangaat met mensen die je nog niet kent onder de loep te nemen. Het is een gesprek voor twee mensen die elkaar niet kennen, via de telefoon. Tijdens het gesprek volg je een script, waarin sommige tekst vastligt en vooral veel ruimte is voor je eigen woorden en gedachten. Het script geeft je houvast én daagt je uit. Een ongewone ontmoeting tussen vreemden

Elke dag rond lunchtijd om 12.30 uur via de telefoon. Lopend door de stad, het park of de bossen ga je in gesprek met iemand die je (nog) niet kent.

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

In Digital Silence spelen de deelnemers met hun eigen aan- en afwezigheid, in hun kamers en op internet. Ze gaan op zoek naar een derde ruimte, een hybride ruimte, die zowel fysiek als virtueel is. ‘Waar ben ik als ik zowel in mijn kamer als op het scherm ben? En waar ben jij?’ Digital Silence verbindt kamers en mensen in één groot multidimensionaal flatgebouw, zwevend tussen bakstenen en pixels, aanwezig noch afwezig.

Als de zon ondergaat boven het eiland en de nacht valt gaan we opzoek naar digitale stilte met mensen van over de hele wereld. 22.00 uur via Zoom.

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

Op het oplichtende scherm van onze telefoons en computers komt een veelheid aan beelden bij ons binnen en worden we zelf tot beeld voor de ander. Hoe verhouden we ons tot deze beelden en hoe verhouden we ons tot elkaar? Tijdens Watching Pixels gaan we met elkaar in gesprek via beelden die we bekijken online; schilderijen, foto’s en films. De gespreksvorm die we gebruiken is geïnspireerd op een methode die is ontwikkeld in het MOMA in New York; de Visual Thinking Strategie.

Elke avond om 20.15 via Zoom. Via steeds weer andere beelden verbinden we ons met de actualiteit en vertragen we onze blik.

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

Hoe praat je over de toekomst? Hoe roep je beelden op van dat wat nog niet is? Voor Impossible Conversation on the Future gaan we te rade bij de Jezuïeten die een gesprekspraktijk ontwikkelden om te spreken over abstracte begrippen. Een methode waarin je met elkaar vertraagt en persoonlijke beelden verbindt, door te schrijven, te lezen en samen te spreken.

Dit gesprek begint als de zon opkomt boven het eiland Terschelling en wordt gevoerd met mensen van over de hele wereld, om 5.11 uur via Zoom (Amsterdam time)

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

Distant Thoughts nodigt je uit om het contact dat je aangaat met mensen die je nog niet kent onder de loep te nemen. Het is een gesprek voor twee mensen die elkaar niet kennen, via de telefoon. Tijdens het gesprek volg je een script, waarin sommige tekst vastligt en vooral veel ruimte is voor je eigen woorden en gedachten. Het script geeft je houvast én daagt je uit. Een ongewone ontmoeting tussen vreemden

Elke dag rond lunchtijd om 12.30 uur via de telefoon. Lopend door de stad, het park of de bossen ga je in gesprek met iemand die je (nog) niet kent.

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

In Digital Silence spelen de deelnemers met hun eigen aan- en afwezigheid, in hun kamers en op internet. Ze gaan op zoek naar een derde ruimte, een hybride ruimte, die zowel fysiek als virtueel is. ‘Waar ben ik als ik zowel in mijn kamer als op het scherm ben? En waar ben jij?’ Digital Silence verbindt kamers en mensen in één groot multidimensionaal flatgebouw, zwevend tussen bakstenen en pixels, aanwezig noch afwezig.

Als de zon ondergaat boven het eiland en de nacht valt gaan we opzoek naar digitale stilte met mensen van over de hele wereld. 22.00 uur via Zoom.

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

Op het oplichtende scherm van onze telefoons en computers komt een veelheid aan beelden bij ons binnen en worden we zelf tot beeld voor de ander. Hoe verhouden we ons tot deze beelden en hoe verhouden we ons tot elkaar? Tijdens Watching Pixels gaan we met elkaar in gesprek via beelden die we bekijken online; schilderijen, foto’s en films. De gespreksvorm die we gebruiken is geïnspireerd op een methode die is ontwikkeld in het MOMA in New York; de Visual Thinking Strategie.

Elke avond om 20.15 via Zoom. Via steeds weer andere beelden verbinden we ons met de actualiteit en vertragen we onze blik.

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

Hoe praat je over de toekomst? Hoe roep je beelden op van dat wat nog niet is? Voor Impossible Conversation on the Future gaan we te rade bij de Jezuïeten die een gesprekspraktijk ontwikkelden om te spreken over abstracte begrippen. Een methode waarin je met elkaar vertraagt en persoonlijke beelden verbindt, door te schrijven, te lezen en samen te spreken.

Dit gesprek begint als de zon opkomt boven het eiland Terschelling en wordt gevoerd met mensen van over de hele wereld, om 5.11 uur via Zoom (Amsterdam time)

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

Distant Thoughts nodigt je uit om het contact dat je aangaat met mensen die je nog niet kent onder de loep te nemen. Het is een gesprek voor twee mensen die elkaar niet kennen, via de telefoon. Tijdens het gesprek volg je een script, waarin sommige tekst vastligt en vooral veel ruimte is voor je eigen woorden en gedachten. Het script geeft je houvast én daagt je uit. Een ongewone ontmoeting tussen vreemden

Elke dag rond lunchtijd om 12.30 uur via de telefoon. Lopend door de stad, het park of de bossen ga je in gesprek met iemand die je (nog) niet kent.

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

In Digital Silence spelen de deelnemers met hun eigen aan- en afwezigheid, in hun kamers en op internet. Ze gaan op zoek naar een derde ruimte, een hybride ruimte, die zowel fysiek als virtueel is. ‘Waar ben ik als ik zowel in mijn kamer als op het scherm ben? En waar ben jij?’ Digital Silence verbindt kamers en mensen in één groot multidimensionaal flatgebouw, zwevend tussen bakstenen en pixels, aanwezig noch afwezig.

Als de zon ondergaat boven het eiland en de nacht valt gaan we opzoek naar digitale stilte met mensen van over de hele wereld. 22.00 uur via Zoom.

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

Op het oplichtende scherm van onze telefoons en computers komt een veelheid aan beelden bij ons binnen en worden we zelf tot beeld voor de ander. Hoe verhouden we ons tot deze beelden en hoe verhouden we ons tot elkaar? Tijdens Watching Pixels gaan we met elkaar in gesprek via beelden die we bekijken online; schilderijen, foto’s en films. De gespreksvorm die we gebruiken is geïnspireerd op een methode die is ontwikkeld in het MOMA in New York; de Visual Thinking Strategie.

Elke avond om 20.15 via Zoom. Via steeds weer andere beelden verbinden we ons met de actualiteit en vertragen we onze blik.

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

Hoe praat je over de toekomst? Hoe roep je beelden op van dat wat nog niet is? Voor Impossible Conversation on the Future gaan we te rade bij de Jezuïeten die een gesprekspraktijk ontwikkelden om te spreken over abstracte begrippen. Een methode waarin je met elkaar vertraagt en persoonlijke beelden verbindt, door te schrijven, te lezen en samen te spreken.

Dit gesprek begint als de zon opkomt boven het eiland Terschelling en wordt gevoerd met mensen van over de hele wereld, om 5.11 uur via Zoom (Amsterdam time)

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.

Distant Thoughts nodigt je uit om het contact dat je aangaat met mensen die je nog niet kent onder de loep te nemen. Het is een gesprek voor twee mensen die elkaar niet kennen, via de telefoon. Tijdens het gesprek volg je een script, waarin sommige tekst vastligt en vooral veel ruimte is voor je eigen woorden en gedachten. Het script geeft je houvast én daagt je uit. Een ongewone ontmoeting tussen vreemden

Elke dag rond lunchtijd om 12.30 uur via de telefoon. Lopend door de stad, het park of de bossen ga je in gesprek met iemand die je (nog) niet kent.

Dit gesprek vindt plaats op Het Imaginaire Eiland | Oerol Festival.